Ήταν ένα παλιό ξύλινο βαγόνι, δώρο του ΗΣΑΠ προ χρόνων στη Ραφήνα. Ένα ξύλινο βαγόνι απ’ τα πρώτα που έφθασαν στην Ελλάδα απ’ την τότε ΕΗΣ και μπήκαν σε κυκλοφορία στον ηλεκτρικό που εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς – Κηφισιά. Ένα βαγόνι ερείπιο απ’ την εγκατάλειψη, παραπεταμένο και ξεχασμένο δίπλα στη παλιά κοινότητα της Ραφήνας.
Ήρθε λοιπόν το βαγόνι τοποθετήθηκε δίπλα στη παλιά κοινότητα και χρησιμοποιήθηκε ως βιβλιοθήκη, μέχρι που η εγκατάλειψη άφησε τα νερά της βροχής να μπαίνουν μέσα και να καταστρέφουν τα πάντα. Ακολούθησαν βανδαλισμοί που το κατέστησαν σωστό ερείπιο. Μια άσχημη πινελιά του ένδοξου παρελθόντος του.
Κανείς δεν έδινε πια σημασία στο ξύλινο βαγόνι, εκτός ίσως κάποιων ρομαντικών που έστεκαν για λίγο μπροστά του μελαγχολικοί για το κατάντημά του. Έστεκε εκεί, αόρατο για τους πολλούς, μέχρι τη στιγμή που η δημοτική αρχή Πιστικίδη το θυμήθηκε, το λυπήθηκε, ευαισθητοποιήθηκε και σκέφτηκε να το αναστήσει για να το δώσει κειμήλιο μιας εποχής που πέρασε, στους πολίτες και στους μαθητές του δημοτικού σχολείου με το οποίο γειτνιάζει.
Πρώτα άλλαξαν τις ράγες. Μετά η τεχνική υπηρεσία του δήμου υπό τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Παναγιώτη Καλφαντή, φρόντισαν να αναπαλαιωθεί, ώστε να διατηρήσει όσο το δυνατό περισσότερο το παλιό του ύφος, αλλάζοντας τη ξύλινη επένδυση, αφού κράτησαν μόνο το σκελετό, με νέες τάβλες πανομοιότυπες των πρωτότυπων.
Το βαγόνι τότε στέγαζε τη παιδική βιβλιοθήκη και φιλοξένησε πολλές εκπαιδευτικές δρατσηριότητες. Σήμερα χρησιμοποιείται ως εκθεσιακός χώρος στο πλαίσιο του προγράμματος Erasmus που συμμετέχει το 4ο δημοτικό σχολείο.
